12 marca br. o godz. 10.00 odbyło się uroczyste otwarcie Oddziałów Geriatrii i Skórno-Wenerologicznego w nowo wyremontowanych pomieszczeniach w budynku Szpitala przy ul. Szpitalnej 1.

Na zaproszenie Dyrektora Szpitala Miejskiego w Sosnowcu – Artura Nowaka w uroczystości wzięli udział m. in. Prezydent Miasta Sosnowca – Kazimierz Górski, przedstawiciele władz samorządowych, Rady Społecznej Szpitala i zaproszeni goście.

Biskup Diecezjalny Grzegorz Kaszak dokonał uroczystego poświęcenia pomieszczeń.

Na remont Oddziału Geriatrii wydatkowano dzięki dotacji uzyskanej z budżetu Miasta Sosnowca kwotę blisko 913 000 zł, a na wyposażenie i zakup sprzętu medycznego wydatkowano kwotę ok. 216 000 zł.

Sfinansowany również ze środków Miasta remont Oddziału Skórno-Wenerologicznego kosztował ok. 750 000 zł, a zakup wyposażenia i sprzętu medycznego ok. 315 000 zł.

Oddział Skórno – Wenerologiczny w Zagłębiu ma ponad 65 letnią historię, a do pawilonu przy ul. Szpitalnej przeniesiono go 1 marca 1980r. Tam funkcjonował przez ostatnie 33 lata, choć jego specyfika zmieniała się z biegiem postępu technologicznego i zmian w potrzebach zdrowotnych mieszkańców. W tym czasie utworzono pracownię alergologiczną wykonującą testy naskórkowe, pracownię mykologiczną, zakupiono lampę PUVA, przydatną w leczeniu m.in. łuszczycy, aparat do krioterapii i laser do drobnych zabiegów dermatologicznych.

Aktualnie Oddział otworzył swoje podwoje w budynku głównym Szpitala Miejskiego, liczy 14 łóżek i wraz z poradniami dermatologicznymi, których remont ma odbyć się do końca tego roku, stanowić będzie kompleksową ofertę zabezpieczenia mieszkańców Zagłębia w zakresie leczenia chorób skóry.

Rok 2013 został uznany w Szpitalu jako rok rozwoju opieki nad osobami starszymi.
Jest to drugi rok działalności Oddziału Geriatrycznego w Szpitalu Miejskim w Sosnowcu i pierwszy w nowych pomieszczeniach.

Jednak los tego Oddziału jeszcze kilka lat temu był bardzo niepewny pomimo, że działalność szpitalna w Sosnowcu nierozerwalnie wiąże się z działalnością geriatryczną.

Jedyny w Zagłębiu, przeniesiony z Ząbkowic w 2002r. 16-sto łóżkowy Oddział Geriatryczny działał w Szpitalu Kolejowym, a od 2003r. Szpitalu Nr 2 im. dr. K. Zahorskiego. W 2006r. Oddział przeniesiono do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego Nr 5 im. Św. Barbary w Sosnowcu, gdzie utworzono 27-dmio łóżkowy Oddział Geriatryczno-Rehabilitacyjny.

W roku 2007 Oddział Geriatryczno-Rehabilitacyjny został włączony do działającego w Szpitalu Wojewódzkim Oddziału Wewnętrznego, co w istocie zmniejszyło liczbę łóżek o kolejne 27. Na skutek tego, w zdecydowanej większości, sędziwi mieszkańcy Sosnowca trafiali na oddziały wewnętrzne i neurologiczne Szpitala Miejskiego, często w trybie nagłym, w czasie trwania dyżuru nocnego, czy świątecznego.

Po likwidacji geriatrii w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym Nr 5 im. Św. Barbary w Sosnowcu, wiosną 2011r. podjęto inicjatywę utworzenia w Szpitalu Miejskim w Sosnowcu Oddziału Geriatrycznego.

Po szeregu konsultacji ostatecznie utworzono 20-sto łóżkowy Oddział Geriatryczny, Poradnię Geriatryczną i Poradnię Psychogeriatryczną. W 2011r. komórki te działały bez kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia.
W roku 2012 Narodowy Fundusz Zdrowia zakontraktował świadczenia w Oddziale Geriatrycznym na poziomie 711 984 zł, co pozwoliło miesięcznie leczyć ok. 18 chorych. Faktycznie w Oddziale leczyło się ok. 35 chorych miesięcznie. Tymczasem potrzeby zdrowotne i potencjał umożliwiałby leczenie ok. 55 chorych miesięcznie. Szpital posiada bardzo dobrego lekarza geriatrę, a również wykwalifikowany personel pielęgniarski, fizjoterapeutę oraz psychologa klinicznego.

Geriatra ma do czynienia z pacjentem i całym jego bagażem życiowym i rozumie, że starość współistnieje z chorobą. Istnieje tu wypadkowa fizjologicznych zmian inwolucyjnych, chorób przewlekłych, następstw urazów, chorób i ich leczenia farmakologicznego, fizycznego i operacyjnego. Nakładają się na to czynniki psychologiczne i warunki środowiska życiowego.
Geriatrzy są szkoleni, aby rozumieć odmienności chorób w wieku podeszłym. Należy się liczyć z dłuższym okresem utajenia choroby, bezbarwnym i monotonnym przebiegiem, słabą reakcją zapalną i adrenergiczną co mniej doświadczonym lekarzom nie pozwala właściwie ocenić poważnego stanu chorego. Nietypowy obraz chorobowy, wielochorobowość i łatwość dekompensacji układów: ośrodkowego układu nerwowego oraz układu sercowo-naczyniowego obciąża chorych większą śmiertelnością i rodzi możliwość poważnych błędów medycznych.

Geriatrzy przedstawiają chorych obrazem drzewa. Młody chory, jak młode drzewo, które ma dużo liści (liczne objawy chorobowe np.: kaszel, katar, gorączka, ból głowy i gardła, złe samopoczucie) i skąpe korzenie (diagnoza – przeziębienie) różni się od starego drzewa, które ma mało liści (skąpe objawy – często tylko osłabienie, pogorszenie funkcjonowania lub zaburzenia świadomości), ale potężne korzenie (diagnoza: wielochorobowość, średnio 5 chorób przewlekłych po 70 roku życia i nakładające się poważne choroby ostre lub zaostrzone choroby sercowo naczyniowe, zakażenia, urazy).

Geriatrzy wprowadzili pojęcie problemów geriatrycznych, które są zespołami przyczyn prowadzących do typowych dla wieku podeszłego objawów w tym: zaburzeń funkcjonowania ośrodkowego i autonomicznego układu nerwowego, upadków, nietrzymania moczu i stolca, odleżyn, chorób kości i złamań. Problemem geriatrycznym jest także unieruchomienie, bezsenność, zaburzenia wzroku, słuchu, impotencja, izolacja, bieda. Czołowe miejsce zajmuje geriatryczny zespół jatropatogenny. Nie są to choroby czy zespoły klasyfikowane w międzynarodowej klasyfikacji chorób, ale poważne wieloprzyczynowe zespoły, prowadzące do niesprawności, a często i śmierci seniora. Wymagają uwzględnienia wielu czynników, w tym pozamedycznych. Dlatego geriatra pracuje w zespole wraz z pielęgniarką, psychologiem, fizjoterapeutą, dietetykiem i pracownikiem socjalnym.

W najbliższych latach liczba osób po 60 roku życia będzie wzrastać, z tym, że kobiet w wieku podeszłym i sędziwym będzie znacznie więcej niż mężczyzn. Jest to spowodowane krótszym czasem trwania życia mężczyzn w porównaniu do kobiet. Chłopiec urodzony w 2005 r. na Śląsku ma szansę przeżyć nieco ponad 70 lat, dziewczynka ponad 78 lat. Statystyczny Polak i Polka mają szansę na nieco dłuższe życie (chłopiec 70,8, dziewczynka 79,4) niż mieszkańcy województwa śląskiego.

W Polsce krócej niż w województwie śląskim żyją mieszkańcy województw: łódzkiego, lubelskiego, warmińsko-mazurskiego, lubuskiego i dolnośląskiego, natomiast krócej od mieszkanek województwa śląskiego żyją tylko mieszkanki województwa łódzkiego.

Wzrost populacji starszych osób rodzi skutki odczuwane przez całe społeczeństwo i rzutuje na gospodarkę, stosunki społeczne i kulturę danego kraju. Lawinowy wzrost liczby osób starszych stawia przed opieką zdrowotną nowe wyzwania, związane z zapewnieniem im opieki medycznej i socjalnej. Osoby w podeszłym wieku (ponad 65 lat) stanowią w Polsce blisko 13% ogółu populacji, jednak w znacznie większym stopniu niż pozostałe grupy wiekowe korzystają ze świadczeń społecznych i zdrowotnych.

Według danych Państwowego Zakładu Higieny wskaźniki hospitalizacji w tej grupie wiekowej są kilkukrotnie wyższe niż dla ogółu ludności. W badaniach gospodarstw domowych emerytów prowadzonych przez Główny Urząd Statystyczny, blisko 70% osób zadeklarowało obecność choroby przewlekłej, a 19% stwierdziło występowanie ogólnych problemów zdrowotnych. Połowa respondentów była niepełnosprawna, w tym 32% osób badanych miało orzeczoną niepełnosprawność, a 40% zadeklarowało niepełnosprawność biologiczną. Potrzeby starzejącego się społeczeństwa, to z jednej strony profilaktyka, a z drugiej odpowiednie procedury diagnostyczne, lecznicze oraz stworzenie systemu opieki długoterminowej. Dobrze funkcjonujący system ochrony zdrowia powinien wpływać nie tylko na wydłużanie trwania życia, ale przede wszystkim zapewniać warunki do życia w dobrym zdrowiu fizycznym i psychicznym.

Długiemu życiu, które stało się jednym z największych osiągnięć współczesnego świata, musi towarzyszyć stała możliwość poprawy zdrowia, uczestnictwa w życiu społecznym i poczucia bezpieczeństwa socjalnego.
Osoby starsze boją się nie tylko chorób i niepełnosprawności, ale także osamotnienia i nietolerancji.

W miarę przybywania lat potrzeby człowieka się zmieniają, gdyż zmienia się perspektywa życiowa. Z jednej strony, ogromnej wagi nabierają sprawy dnia codziennego, z którymi starszy człowiek boryka się z coraz większymi trudnościami na skutek postępującej słabości własnego organizmu, a z drugiej strony ambicje i motywacje, które kierowały zachowaniem i dążeniami w latach wcześniejszych, odchodzą powoli w cień. Pojawia się refleksja dotycząca przeszłości. Coraz częściej myśli się o przyszłości i końcu własnego życia. Pojawiają się smutek i strach. Z tego względu olbrzymie znaczenie ma proces edukacji dla dobrego przeżywania starości, w szczególności motywowanie ludzi do aktywności: tak fizycznej, jak i intelektualnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, istotnym jest dostosowanie świadczonych usług do potrzeb zdrowotnych osób w wieku podeszłym, starczym i sędziwym, ze szczególnym naciskiem na przedłużenie trwania i podnoszenie jakości życia.
W procesie tym uczestniczy i dokłada największych starań Szpital Miejski.

W roku 2012 w Oddziale Skórno-Wenerologicznym leczono 556 pacjentów, a w Oddziale Geriatrycznym 496. Szpital uzyskał na ten cel środki z Narodowego Funduszu Zdrowia na łączną kwotę 2,5 mln zł, a plan na rok 2013 wynosi 2,79 mln zł.